نقد و بررسی: Rosebud's Little Women برای شهر دشتی جذاب مناسب است

محتوای مقاله

موزیکال «زنان کوچک» برادوی در «رزباد» که تا 31 اوت ادامه دارد، در خانه به نظر می رسد.

این داستانی درباره اهمیت خانواده، ایمان و انعطاف‌پذیری است، همه مضامینی که در خانه اپرای کوچک این شهر دنج دنج به خوبی اجرا می‌شوند.

این موزیکال اقتباسی دیگر از داستان 156 ساله محبوب لوئیزا می آلکات است که در مورد چهار خواهر مارس است که در یک شهر کوچک ماساچوست در طول جنگ داخلی آمریکا بزرگ می شوند در حالی که پدرشان به عنوان کشیش ارتش اتحادیه خدمت می کرد.

محتوای مقاله

این نسخه از آلن نی، میندی دیکستین و جیسون هاولند را می‌توان به راحتی زن کوچک نامید، زیرا قبل از هر چیز داستان چگونگی نویسنده شدن جو مارس است. خواهران او، مگ، امی و بث، به خوبی جو نیستند، و از آزمایش‌ها و مصیبت‌های آن‌ها برای پیشبرد داستان جو استفاده می‌شود تا اینکه به هر یک از آنها یک شخصیت واقعی ببخشند.

واقعاً جای خوشبختی است که کاسیا اشمیت که نقش جو را بازی می کند، مجری قدرتمند و با استعدادی است. او صدا، مهارت های بازیگری و حضور در صحنه را دارد تا کنترل هر صحنه ای را که در آن حضور دارد به دست بگیرد. او نقش جو را به عنوان یک شورشی بازی می کند، نه یک پسر بچه. جو می خواهد نویسنده شود، نه همسر و مادری که جامعه دیکته می کند. همان‌طور که تک‌نواز جو در پایان بازی بسیار بلند و واضح می‌گوید، او می‌خواهد فردی شگفت‌انگیز باشد، نه فردی معمولی. این آهنگ همانقدر درباره اشمیت می گوید که درباره جو می گوید.

این وظیفه جوسلین هوور لاور است که نقش خواهر بزرگ‌تر مگ را بازی می‌کند تا ارزش‌های سنتی مورد پذیرش زنان جوان را نشان دهد. زمانی که مگ با معلم رقص نسبتا آرام آقای بروک (استیون مورتون) آشنا می شود، هر دو به همان اندازه که مجذوب ایده ازدواج و فرزندان می شوند، مجذوب یکدیگر می شوند. دوئت آنها بیش از من هستم در مورد اهمیت دوتایی بودن به جای یک بازیگر انفرادی صحبت می کند، که جو همچنان ادعا می کند که برای او مناسب است.

محتوای مقاله

خواهر سوم، امی، هنرمند پروازی است که نقاشی می‌کشد، نقاشی می‌کند و آرزو دارد که مانند یک خانم لباس بپوشد و با او رفتار شود، نه فقط یک زن. کاریسا کومار تحول فیزیکی امی را پس از سفر به اروپا باورپذیر می کند، اما همچنین نشان می دهد که این یک مبارزه دائمی خواهد بود زیرا همه چیز آموخته شده است، نه ذاتی.

کوچکترین خواهر، بث، یک پیانیست با استعداد است، اما او همچنین شکننده و ترسو است. صحنه قوی و محوری در پرده دوم در ساحل بسیار خوب عمل می کند زیرا گریس فدورچوک هرگز لبخند زیبا و شادی آور بث را ترک نمی کند و حتی سخت تر از اینکه او ترسناک شده بود، ریسمان قلب را می کشد. این یک انتخاب زیبا و عاقلانه است، مانند استفاده از بادبادک در این صحنه.

گریفین کلر به لوری، همسایه همسایه، حال و هوای جوانی می دهد که شخصیت او هرگز آن را رها نمی کند، که در صحنه خواستگاری او با جو و بازگشت او از اروپا با امی بسیار خوب عمل می کند. گرانت تیلی در نقش معلم آلمانی در نیویورک برای خنده بازی می کند. او همیشه خیلی نادان به نظر می رسد، که توضیح می دهد که چرا جو ممکن است فقط پیشنهاد او را در نظر بگیرد. گلندا وارکنتین و آنت لویزل به عنوان مادر فداکار دختران و عمه ثروتمند تحقیرآمیزشان برجسته هستند.

به دنبال شوخ طبعی و ساده لوحی در کارگردانی موریس ارتمن است که زنان کوچک را برای خانواده ها بسیار لذت بخش و مناسب می کند. رویکرد بیل هام به موسیقی، حتی در چند آهنگ تاریک، به همین ترتیب است.

مجموعه رابین آیلز شامل سه لحاف بزرگ خیره‌کننده است که نقش ملیله‌ها را دارند تا پس از پایان نمایش به حراج گذاشته شوند.

محتوای مقاله