بستن اورژانس روستایی هرگز نباید عادی شود، انتاریو | نظر

محتوای مقاله

روزهای اخیر «عادی‌سازی» نگران‌کننده تعطیلی بخش‌های اورژانس روستایی و فقدان مسئولیت‌پذیری درک شده توسط سیاستمداران را برجسته کرده است.

ائتلاف بهداشت انتاریو اعلام کرد که در حال برگزاری جلسات عمومی در مورد بیش از 1200 تعطیلی موقت بخش اورژانس در سال گذشته است. هفته گذشته، بخش اورژانس آلمونته در شرق انتاریو و بخش اورژانس رودخانه بارانی در شمال غربی انتاریو به طور موقت تعطیل شدند. در همان روز، گروه Reopen Minden ER طوماری را به مناسبت یک سال از بسته شدن ER راه اندازی کرد و از استان خواست تا بودجه بیمارستان ها را به درستی تامین کند و “به اپیدمی بسته شدن ER انتاریو پایان دهد.”

محتوای مقاله

نخست‌وزیر داگ فورد، در آن‌چه که تنها می‌توان آن را به‌عنوان درجه‌ای خیره‌کننده از غرور توصیف کرد، در آن شب، تغییر کابینه را اعلام کرد که باعث شد سیلویا جونز وزیر بهداشت شود. با این حال، تحت نظارت او، خرابی سیستم مراقبت های بهداشتی اضطراری انتاریو قرار گرفت. درست یا غلط، جونز صاحب آن است.

برای روشن بودن، تعطیلی های برنامه ریزی نشده بخش اورژانس امنیت و رفاه هزاران کانادایی را تهدید می کند و غیرقابل قبول است.

به عنوان سخنگوی سابق روابط عمومی انجمن پزشکان اورژانس کانادا، چندین دهه اخبار مربوط به ارائه مراقبت های اورژانسی را دنبال کرده ام. به طور مبهم به یاد دارم که در گذشته نزدیک، آخرین بسته شدن اورژانس برنامه‌ریزی نشده در انتاریو در سال 2008 بود. جونز در سال 2022 وزیر بهداشت شد و سپس اثر جدید و دومینوی تعطیلی اورژانس در مناطق روستایی نگران‌کننده شد و واقعیت را تثبیت کرد.

صادقانه بگویم، همه‌گیری کووید، کل سیستم مراقبت‌های بهداشتی را مختل کرده است، اما کووید باعث وضعیت فعلی نشده است. این به سادگی نقاط ضعف موجود در سیستم را آشکار کرد که منجر به خروج بسیاری از پرستاران و پزشکان با تجربه اورژانس از خط مقدم شد.

محتوای مقاله

خروج کارکنان خط مقدم نتیجه شکست جمعی دولت های استانی در برخورد با بیمارستان های پر ازدحام است. انتظار طولانی و غیرقابل قبول برای مراقبت های اضطراری؛ پذیرش نگران کننده “پزشکی راهرو” غیراخلاقی؛ خشونت؛ آسیب معنوی؛ و فرسودگی شغلی

دولت فورد اوضاع را بدتر کرد. خیلی قول داد و کم تحویل داد.

از آنجایی که پرستاران ماسک‌ها و روپوش‌ها را پوشیدند و با آینده‌ای مبهم در روزهای ابتدایی همه‌گیری مواجه بودند، دولت در تهیه تجهیزات حفاظتی کند بود. هنگامی که واکسن‌های کووید در نهایت معرفی شدند، پرسنل اورژانس اغلب جزو آخرین افرادی بودند که آن‌ها را دریافت می‌کردند، که نشان‌دهنده عدم نگرانی برای ایمنی ما بود. پرستاران خسته از همه گیری زمانی که دستمزد مناسبی درخواست کردند با تحقیر برخورد کردند. و زمانی که بیمارستان های روستایی درخواست بودجه برای ارائه پوشش موقت کردند، در آخرین لحظه تامین شد.

سپس اعلامیه های سیاسی نمک در زخم برای “پایان دادن به مراقبت های بهداشتی در راهرو”، “کاهش زمان انتظار” و بدنام “طرح باز ماندن” وجود داشت. بسیاری از همکاران ما ناراضی و مستاصل تصمیم گرفتند با پای خود رای دهند.

محتوای مقاله

چه باید کرد؟

ابتدا روی حفظ شیردهی تمرکز کنید. پرستاران ستون فقرات هر مراقبت اضطراری هستند. آموزش پرستاران جدید اورژانس در صورتی که مشکلات اساسی برطرف نشود و در کوتاه ترین زمان آنها را ترک کنند، فایده ای ندارد. به آنها پرداخت مناسب بپردازید، اما بیشتر از آن، محیطی مناسب برای ارائه مراقبت ایمن و کارآمد برای آنها فراهم کنید.

در مورد پوشش پزشک، برنامه زمانی پرافتخار Health Force Ontario را احیا کنید و با مجوز ملی پزشکان ادامه دهید.

دوم، پایان دادن به اشتباهات تاریخی. پایان دادن به رویه «کشتن مادربزرگ» مورد تایید دولت. علم روشن است: اورژانس های شلوغ باعث مرگ، به خصوص مسن ترین و بیمارترین بیماران ما می شوند. متعهد به مقابله معنادار با ازدحام بیش از حد بیمارستان، تضعیف روحیه زمان انتظار و تأخیر در گرفتن تخت برای بیماران بستری، اذعان به ظرفیت ناکافی تخت‌های بیمارستانی و کنار آمدن با این واقعیت سخت است که ما برنامه‌ریزی خوبی برای جمعیت سالخورده نداشته‌ایم.

همچنین، هر بیمارستانی را مسئول کاهش خشونتی که یک اتفاق روزمره در اورژانس‌های ما است، بپذیرید. هیچ کس نباید با انتظار آزار و اذیت کلامی توسط پزشک سر کار بیاید، و نباید از پرستاران به طور معمول پرسیده شود که چه کاری می توانستند انجام دهند تا مورد ضرب و شتم قرار نگیرند.

محتوای مقاله

در نهایت، گفتگوی بسیار مورد نیاز را با جوامع روستایی در مورد انتظارات دسترسی در مواجهه با منابع رو به کاهش آغاز کنید. زمان آن فرا رسیده است که بدانیم که هر جامعه روستایی نمی تواند انتظار داشته باشد که خدمات کامل، بخش اورژانسی را که استانداردهای مورد انتظار قرن بیست و یکم را برآورده می کند، حفظ کند. مراقبت های اضطراری باید یک منبع منطقه ای باشد نه فقط محلی.

اوه بله، و سیلویا جونز را اخراج کنید. یک نفر باید پاسخگو باشد.

دکتر پرت آلن دراموند سخنگوی سابق انجمن پزشکان اورژانس کانادا است.

محتوای مقاله