چرا در رژه غرور شرکت نمی کنی، پیر پولیور؟ | نظر

محتوای مقاله

اگر پیر پویلیور، رهبر محافظه‌کاران می‌خواهد در انتخابات فدرال بعدی حمایت جامعه LGBTQ+ را جلب کند، باید در رژه غرور پایتخت امسال شرکت کند.

بر کسی پوشیده نیست که رهبر حزب محافظه کار با جامعه کوئیر رابطه دشواری داشته است. او در سال 2006 به ازدواج همجنس‌گرایان رای منفی داد و اخیراً علیه استفاده از مسدودکننده‌های بلوغ برای افراد زیر 18 سال و علیه افراد ترنس – به قول خودش مردان بیولوژیک – در ورزش‌ها یا اتاق‌های رختکن که با زنان مشخص می‌شوند، صحبت کرد.

محتوای مقاله

این تجربه تاریک باعث نگرانی در جامعه LGBTQ2S+ شده است. پویلیور در نظرسنجی‌های ملی پیشتاز است، و اگر پیروزی اخیر در انتخابات میان‌دوره‌ای تورنتو در یک سواری معمولی ایمن لیبرال نشانه‌ای باشد، این احتمال وجود دارد که او به زودی این کشور را اداره کند.

سنت راهپیمایی رهبران حزب با همجنسگرایان در سال 2001، زمانی که نخست وزیر سابق و رهبر حزب محافظه کار مترقی جو کلارک در رژه کلگری شرکت کرد، آغاز شد. در سال 2016، جاستین ترودو اولین نخست‌وزیری شد که آشکارا با جامعه LGBTQ2S+ راهپیمایی کرد و یک سال بعد در جشن‌های اتاوا شرکت کرد.

در یک فضای سیاسی به طور فزاینده تفرقه، این اقدامات حمایتی به طور فزاینده ای ضروری هستند. هوموفوبیا در حال افزایش است. یک نظرسنجی در سال 2023 در اداره آمار کانادا نشان داد که 39 درصد از پاسخ دهندگان کوئیر گزارش داده اند که در پنج سال گذشته خشونت ناشی از همجنس گرا هراسی، ترنس هراسی، دوجنسه هراسی یا سایر اشکال تبعیض را تجربه کرده اند.

سال گذشته، صدها نفر از حامیان «ایدئولوژی ضدجنسیتی» در خارج از مدرسه عمومی برادویو راهپیمایی کردند. آنها با اعضا و حامیان کوئیر ملاقات کردند که اعتراض را خاموش کردند، اما زخم های بیسوادان هنوز بر قلب و ذهن جامعه LGBTQ2S+ نفوذ می کند.

محتوای مقاله

همانطور که در میان صدها نفر ایستاده بودم و در صف افسران پلیس با تجهیزات تاکتیکی ایستاده بودم، تنها چیزی که می توانستم به آن فکر کنم نسل بعدی افرادی مانند من بود که تجربه یک اقلیت کوچک اما پر سر و صدا را داشته اند و به آنها می گویم که اشکالی ندارد که آنها باشند.

من جای آنها بوده ام وقتی بزرگ شدم، هرگز فکر نمی کردم همجنس گرا هستم. فکر می‌کردم احساساتی که نسبت به مردان دارم «عادی» است. من در دبیرستان دوست دختر داشتم و رویای یک حصار سفید را با شوهر و فرزندانم دیدم.

از دوران دبستان به خاطر پر زرق و برق بودن من را مسخره می کردند. فقط به این دلیل که صدای ملایم تری داشتم، فوتبال یا هاکی را دوست نداشتم و به هانا مونتانا علاقه داشتم. من یک مرد همجنسگرای کلیشه ای کتاب درسی بودم.

بیداری جنسی من در طول همه گیری اتفاق افتاد. من که در خانه بودم، با جنگ سلامتی‌ام که من را سرگردان کرده بود، تلویزیون زیادی تماشا کردم. با یک شخصیت عجیب و غریب در The Fosters شروع شد و پس از آن Love Victor، Young Royals و Heart Stopper مورد علاقه طرفداران قرار گرفتند. من هرگز با ترجیحات جنسی خود مبارزه نکرده ام، اما تا آن لحظه به طور کامل آنها را درک نکرده بودم.

من ترجیح می دهم خود را کوئیر بنامم – بیشتر یک اصطلاح کلی است که فضایی را برای موارد غیرمنتظره باقی می گذارد. با این حال، مهم نیست که شخص چگونه هویت خود را انتخاب کند، باید عشق و پذیرش را احساس کند.

محتوای مقاله

حیف که Poilievre بسیاری از کانادا را فراموش کرد. تخمین زده می شود که 100000 نفر در سراسر کشور عضو جامعه LGBTQ2S+ هستند.

پویلیور اخیراً برای دادن اعتبار به رهبر حزب محافظه‌کار گفت که از ازدواج همجنس‌گرایان «دوره» حمایت خواهد کرد. در حالی که من تغییر پیام او را تحسین می کنم، آسیب قبلاً وارد شده است. رفع آن بیش از این طول خواهد کشید.

کوئیر بودن یک انتخاب نیست، بیشتر از “انتخاب” دگرجنسگرا بودن. هیچ لحظه ای در زندگی یک فرد LGBTQ2S+ وجود ندارد که آونگ تاب بخورد و گرایش جنسی آنها تغییر کند. این همان کسی است که آنها از بدو تولد هستند. برای برخی، علائم اولیه هنگام خواندن یک مجله، تماشای یک برنامه تلویزیونی، تماشای تصاویر در راهروی لباس زیر قابل توجه است.

ما همیشه به عنوان یک ملت استقبال کننده شناخته شده ایم و اگر محافظه کاران در انتخابات بعدی دولت تشکیل دهند، اطمینان از اینکه مشعل همچنان ادامه دارد، به عهده آنهاست. بیایید عشق بورزیم نه نفرت، غرور را بر ترس و پذیرش را بر تبعیض جشن بگیریم. عشق همیشه پیروز است.

چارلی سناک نویسنده ساکن اتاوا، عضو جامعه کوییر و سردبیر روزنامه کیچیسیپی تایمز است. با او در: [email protected] تماس بگیرید.

محتوای مقاله