به نظر می رسد خط مشی میراث اتاوا به اشتباه رفته است | نظر

محتوای مقاله

حفظ آثار تاریخی یا مناظر خیابانی بسیار مهم است، زیرا گذشته ما را تجلیل می کند و غرور را به هویت فرهنگی ما تقویت می کند. تعداد کمی با ایده چنین حفاظت از میراث استدلال می کنند.

به سختی می توانید آینده بهتری بسازید بدون قدردانی، درس گرفتن و حفظ بخش های مهم گذشته که پایه و اساس پیشرفت امروز را بنا نهاده است. اتاوا در واقع شهر بهتری است زیرا دارای نقاط دیدنی قدیمی‌تری مانند تپه پارلمان، کانال Rideau، Hog's Back، Château Laurier، بازار ByWard و Major's Hill Park است.

محتوای مقاله

اما بهتر است اضافات مدرنی مانند موزه تاریخ کانادا، میدان کنفدراسیون و مرکز شاو نیز داشته باشد. با گذشت زمان، توسعه یک منطقه جدید در LeBreton Flats به جذابیت شهر می‌افزاید. قدیم و جدید با هم یک شهر را می سازند.

با این حال، طی چند ماه گذشته، در حالی که شهر اتاوا برای رسیدن به مهلت تعیین شده در استان برای تعیین اموال میراثی رقابت می‌کند، به نظر می‌رسد که سیاست‌های آن به هم ریخته است. به نظر می رسد که شهر در عجله خود هر چیزی و هر چیز قدیمی را به عنوان میراث اعلام می کند، از جمله خار چشم در حال فروپاشی.

تصمیم کمیته میراث را برای تعیین نیم دوجین ملک در خیابان ریدو به عنوان سایت میراث در نظر بگیرید. بله، خیابان ریدو زمانی یک مرکز خرید تاریخی و شلوغ بود، اما اکنون به مکانی پر از خال‌کوبی تبدیل شده است و پر از جمعیت بی‌خانمان‌ها و معتادانی است که به کمک نیاز دارند، اما شهرشان رها شده است. منظره خیابان هویت بصری است که مردم را به زندگی و بازی در آنجا وادار می کند. اما خیابان ریدو امروز به جز زوال شهری چه چیزی را ارائه می دهد؟ چه جذابیت تاریخی برای جشن گرفتن باقی مانده است؟

محتوای مقاله

ممکن است داستان اخیر خبرنگار Joan Lautius را در شهروند در مورد نبرد مالک ملک برایان داگن با شهر خوانده باشید. داگنایس می‌خواهد سه خانه ویران‌شده‌ای را که در لوورتاون خریده بود، تخریب کند تا آپارتمان‌های جدید بسازد، اما شهر به او اجازه نمی‌دهد. اتاوا نیاز مبرمی به مسکن مقرون به صرفه دارد و می توان فکر کرد که این پروژه حمایتی است. اما ظاهراً نه، زیرا ساختمان های فرسوده در یک منطقه فرهنگی هستند – و گفته می شود که به بافت آن مکان می افزایند.

ساختمان های St. خیابان پاتریک 150 ساله است و در حال فروپاشی است. برخی از درها و پنجره های ورودی با تخته سه لا درزگیری شده اند و ساختمان ها در معرض خطر آتش سوزی هستند. اما این مانع از ورود متحصنین به داخل نشده است. ساختمان‌ها چشم‌ها را آزار می‌دهند، اما لزلی کالینز، مدیر برنامه شهر برای برنامه‌ریزی میراث، می‌گوید این ساختمان‌ها «ارزش بافتی» و «احساس مکان» در منطقه تاریخی دارند.

شوخی نکن. منطقه مخروط. استفانی پلانت می‌گوید همسایه‌ها از موش‌ها و موش‌ها شکایت دارند، بنابراین پوسیدگی ممکن است ارزش زمینه‌ای باشد که کالینز درباره آن صحبت می‌کند. داستان لاوسیوس را بخوانید و خودتان درباره حکمت سیاست میراث شهر قضاوت کنید.

محتوای مقاله

گاهی اوقات یک میراث همان چیزی است که کسی تصمیم می گیرد که باشد. 501 در هایلند پارک، که ادعای شهرتش این است که به عنوان مرکزی برای رویدادهای اجتماعی و به ویژه برای اجتماعات توت فرنگی که میزبان آن بود، خدمت می کرد. افسران میراث شهری توصیه کردند که این بنا در فهرست میراث فرهنگی قرار نگیرد و گفتند که “ارزش تاریخی یا معماری محدودی را نشان می دهد”. اما کمیته و شورای میراث، کارکنان را رد کردند و به تعیین او به عنوان چنین رأی دادند.

پس از درخواست تجدیدنظر توسط مالک، که می‌خواست ملک را تخریب و بازسازی کند، دادگاه انتاریو موافقت کرد که این ساختمان ارزش معماری منحصربه‌فردی ندارد و گفت هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد توت‌فرنگی‌های اجتماعی رویداد مهمی بوده است. پرونده بسته شد، درست است؟ اما نه. دادگاه تصمیم گرفت که این ملک به “تعریف شخصیت منطقه” کمک کرده است و بنابراین باید محافظت شود.

برای رسیدن به ضرب الاجل استانی، این شهر در حال پیگیری سریع حدود 25 عنوان میراث فردی – حدود پنج برابر میانگین سالانه معمولی – تا پایان سال است. در این عجله دیوانه وار، این امر اجتناب ناپذیر است که سعی و کوشش معمول به خطر بیفتد. حفظ میراث در هر زمینه ای – موسیقی، هنر، معماری – بسیار مهم است زیرا ما را به عنوان یک مردم تعریف می کند. اما بهتر است شهر به یاد داشته باشد که هر آنچه قدیمی است، میراثی نیست که ارزش نگهداری داشته باشد.

محمد آدم روزنامه نگار و مفسر اهل اتاوا است. با او در [email protected] تماس بگیرید

محتوای مقاله