فورد: ناشناس بودن در رسانه های اجتماعی باعث تنفر عمومی شرورانه از زنان می شود

محتوای مقاله

او یک مرد غول پیکر بود. بزرگ، درشت، اما به نوعی می تواند در پس زمینه محو شود. به نظر می‌رسید که او یک همسایه صمیمی همسایه است، از آن جورهایی که به کسی کمک می‌کند تا پیانو را جابجا کند.

کنارش، کمتر از نصف قدش، زنی که آن موقع با او صحبت می کردم ایستاده بود. همانطور که به نظر می رسد در فضای داغ سیاسی، که توسط زهرآلود زهرآگین اینترنت تشدید شده است، موضوع آزار و اذیت و ایمنی مطرح شد. سرش را روی شانه راستش به مردی که درست پشت سرش ایستاده بود تکان داد. او امنیت او بود.

محتوای مقاله

به شوخی از او پرسیدم: «اسلحه ات کجاست؟» لبخندی زد و دستی به جیب راستش زد.

این زندگی یک زن در انظار عمومی است. این واقعیت زندگی در دنیایی شرور و زن ستیز است که در آن مدنیت در جامعه جای خود را به مناظر رایج کنونی داده است، مانند کامیون هایی که F-Trudeau بر روی شیشه جلوی آنها نقش بسته است.

همچنین همان جایی است که پرچم کانادا توسط به اصطلاح معترضانی که مغازه‌هایی را در بزرگراه ترانس کانادا درست در غرب جاده قدیمی بنف کوچ راه‌اندازی کردند، انتخاب شد. آنچه آنها اعتراض می کنند قابل بحث است، با توجه به این که با سرعت 110 کیلومتر در ساعت – اگر مغز فکر نکنیم – به جای جمعیتی که ظاهراً برای “آزادی” خود استدلال می کنند، به بزرگراه توجه می کنند.

همیشه در جوامع ما دیوانه ها وجود داشته اند. اما تا زمان ظهور رسانه های اجتماعی، نفوذ آنها محدود بود. صدای آنها خاموش می شود. خشم آنها را مهار کرد.

اکنون هیچ زنی در انظار عمومی به ویژه سیاستمداری نیست که مورد خشم و نفرت قرار نگیرد. از شهردار کلگری، جیوتی گوندک گرفته تا معاون نخست‌وزیر کانادا، کریستیا فریلند، از طریق شوراهای شهر و سیاست‌های استانی، هیچ زنی نمی‌تواند از شرارتی که وب‌سایت‌های همه‌جا برای شیطان‌سازی آنها استفاده می‌کنند، بگریزد. (به کنار: جسارت واژه‌ای بسیار تحسین‌برانگیز است که نمی‌توان آن را برای نخست‌وزیر آلبرتا، دانیل اسمیت، هنگامی که از کنفرانس شورای فدراسیون در هفته گذشته بیرون آمد و “چپ” را به دلیل انتقاد از محافظه‌کاران سرزنش کرد. چه اظهارنظرهای ضعیفی از سوی جمعیت چپ در سخنرانی مرکز. دانیل که در مقایسه با بی اعتنایی حزب خود به سیاست های مترقی و سخنرانی عمومی همتایان فدرال خود رنگ پریده بود، سرش را تکان داد.)

محتوای مقاله

محتوای مقاله

این تنها زنان – سیاستمداران و غیره – نیستند که هدف دیوانگان قرار می گیرند. به استثنای موارد نادر، مانند خشونت خانگی یا وحشتی که L'Ecole Polytechnique در مونترال بود، جایی که یک مرد مسلح تنها 14 زن را در سال 1989 کشت، ما معمولاً قربانی یا قاتل نیستیم.

اثبات این امر تنها هفته گذشته با سوءقصد به رئیس جمهور سابق آمریکا دوباره به دست آمد. (نه، او سزاوار این نیست که نامش در اینجا ظاهر شود، اگرچه بسیاری از ما وقتی قاتل احتمالی یک اینچ از دست می‌رفت، کمی راحت‌تر نفس می‌کشیدیم.)

اما برای هر زنی که با مقداری ترس به شغل یا تماس تلفنی خود نزدیک می شود، لطفاً کسی به من توضیح دهد که چرا به مردان ثروتمند و قدرتمندی که شرکت های رسانه های اجتماعی را کنترل می کنند، گفته نمی شود که دارایی خود را کنترل کنند؟

وقتی زنان دائماً در فضای مجازی مورد آزار و اذیت قرار می گیرند یا در ملاء عام تهدید می شوند، آزادی بیان بحثی نیست. هیچ کشوری در جهان وجود ندارد که از این امر در امان باشد، زیرا به اعتقاد من، من معتقدم که صرفاً بر اساس جنسیت، یک غربالگری گاه به گاه از طریق سایت های خبری جدی از CBC و BBC گرفته تا CTV و Global نشان می دهد که حوادث آزار و اذیت در سراسر جهان و اغلب تهدیدهای آشکار را بر اساس جنسیت نشان می دهد. زنان «وحشی» بدترین توهین قبل از نزول مدنیت بودند.

محتوای مقاله

هیچ زنی نباید در زندگی روزمره از امنیت خود بترسد. تنها چیزی که لازم است شناسایی اجباری هر کسی است که در رسانه های اجتماعی پست می کند، حتی اگر این اطلاعات فقط از طریق حکم دادگاه در دسترس باشد. ناشناس بودن رسانه های اجتماعی را مسموم کرده است. این باید متوقف شود و فقط مقامات و همه آن افراد ثروتمندی که از روی نفرت ثروت به دست می آورند باید اقدام کنند. بحث «آزادی بیان» را مطرح نکنید. نفرت و شربت در این گنجانده نشده است.

در مورد نامزد احتمالی دموکرات‌ها برای ریاست‌جمهوری ایالات متحده، کامالا هریس هدف ظلم و ستم قرار خواهد گرفت که به عنوان “آزادی بیان” ظاهر می‌شود. اگر فکر می‌کردیم که هیلاری کلینتون هدف قرار گرفته است، آنقدر زمان پیش بود که در مقایسه با رقابت آتی امسال رنگ پریده بود.

کاترین فورد یک ستون نویس معمولی است.

محتوای مقاله