محتوای مقاله
تصور اینکه دولت به شما بگوید هر هفته چقدر قهوه و چای می توانید بنوشید سخت است، اما این دقیقا همان چیزی است که 82 سال پیش در این هفته برای کانادایی ها اتفاق افتاد.
در 3 آگوست 1942، دولت جیره بندی قهوه و چای را به عنوان بخشی از مجموعه محدودیت های فزاینده ای که باعث می شد محصولات و مواد به تلاش های جنگ جهانی دوم منحرف شوند، معرفی کرد.
هر کانادایی فقط مجاز به نوشیدن یک اونس چای یا چهار اونس قهوه در هفته بود – اما نه هر دو! اکنون شکر به نیم پوند برای هر نفر در هفته محدود شده بود و بنزین ماه ها در کشور محدود شده بود.
محتوای مقاله
Calgary Herald گزارش داد که صدها شهروند قبل از شروع سهمیه بندی کوپن برای خرید قهوه و چای عجله داشتند. صاحب خواربارفروشی Mewata به هرالد گفت: «افرادی که قبلاً هرگز آنها را ندیده بودم با ماشین سوار می شدند و قهوه یا چای می خواستند. مردی که تخمین می‌زند در صورت برآورده کردن هر درخواستی می‌تواند بین 300 تا 400 پوند از محصولات را بفروشد، گفت: «آنها دست خالی رفتند.
رستوران‌ها همچنان مجاز به سرو قهوه و چای برای مشتریان بودند، اما محدودیت‌هایی برای یک فنجان برای هر نفر در نظر گرفته شد.
هرالد داستانی در مورد چگونگی کشش آن پوندهای ناچیز قهوه و چای منتشر کرد: آب کتری خود را بسیار داغ کنید، از چای کمتر استفاده کنید و اجازه دهید مدت بیشتری دم بکشد. سعی کنید هنگام تهیه یک فنجان از کمتر از یک قاشق قهوه استفاده کنید. سایر نکات مفید؟ «مقداری نمک به قهوه اضافه کنید. طعم آن را افزایش می دهد. و در پایان غذا از نشستن روی قهوه خودداری کنید. مقدار زیادی قهوه نوشیده می‌شود، زیرا کسی که می‌نوشد کار هیجان‌انگیزتری برای انجام دادن ندارد.»
یک داستان هرالد دلیل توزیع چای را اینگونه توضیح می دهد: «عرضه محدود چای و چشم انداز محدود برای محموله های جدید ناشی از این واقعیت است که منابع عرضه قبل از پرل هاربر در هند شرقی هلند و مالزی قطع شده است. توسط اشغال دشمن، در حالی که سیلان و هند، منابع اصلی تدارکات، در بیش از 8000 مایل خطرناک از کانادا در صحنه جنگ قرار دارند. نگرانی های عرضه نیز تاثیر منفی بر واردات قهوه داشته است.
تقریباً دو سال بعد، در 18 سپتامبر 1944، جیره بندی قهوه و چای به پایان رسید.
***
این مقاله را در شبکه اجتماعی خود به اشتراک بگذارید