Purcell: After Canada Day – No Genocide Pride

محتوای مقاله

اکنون که روز کانادا برای یک سال دیگر به پایان رسیده است، وقت آن است که در مورد آنچه که باید در هر روز اول جولای جشن بگیریم، فکر کنیم. بسیاری از کانادایی‌ها احساس می‌کنند که کشوری شگفت‌انگیز پر از گنجاندن و تنوع را جشن می‌گیرند. اما وقتی چیزها را از دریچه بومیان می‌بینید، به یاد می‌آورید که کانادا در رفتارش با مردم بومی این سرزمین‌ها برعکس عمل کرده است. اگرچه برخی از افراد بومی برای جشن های روز کانادا بر روی یک پایه قرار می گیرند، اما این کار را در مقام شخصی خود انجام می دهند و به جای دیگر مردمان و ملل بومی صحبت نمی کنند.

محتوای مقاله

بسیاری از ما به روز کانادا افتخار نمی کنیم، با توجه به آنچه که اکنون به طور رسمی به عنوان نسل کشی علیه ملل اول شناخته می شود. اگر کسانی که اول ژوئیه را جشن می گیرند تصمیم بگیرند در این مورد بحث کنند، من از آنها می خواهم که زمان بیشتری را صرف فکر کردن در مورد اینکه چگونه موقعیت آنها ممکن است برای مردم بومی مضر باشد.

بیایید به اساس روز کانادا نگاه کنیم.

از طریق قانون آمریکای شمالی بریتانیا، که در 1 ژوئیه 1867 اجرایی شد، بود که مهاجران در یک قلمرو تحت تاج بریتانیا متحد شدند، یا به عبارت دیگر، دزدی زمین خود را تقویت کردند:

با توجه به اینکه استان های کانادا، نوا اسکوشیا و نیوبرانزویک تمایل خود را برای متحد شدن فدرال در یک قلمرو واحد تحت تاج پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند، با قانون اساسی مشابه قانون اساسی بریتانیا ابراز کرده اند: و در حالی که چنین اتحادیه ای به رفاه استان ها کمک می کند و منافع امپراتوری بریتانیا را ارتقا می بخشد – قانون آمریکای شمالی بریتانیا، 1867.

در 20 ژوئن 1868، فرماندار کل ویسکونت مونک اعلامیه‌ای را امضا کرد که بر اساس آن همه رعایای ملکه در سراسر کانادا باید اول ژوئیه را جشن بگیرند. در سال 1876، قانون هند به تصویب رسید، که تأسیس مدارس مسکونی هندی کانادا را آغاز کرد، که توسط دولت کانادا و کلیساهای کاتولیک رومی، انگلیکن، متدیست، پرسبیتری و کلیساهای متحد تأمین مالی و مدیریت می شدند. این به میراث کانادا از نسل کشی علیه مردم بومی ادامه داد و در عین حال به دولت مهاجران اجازه داد تا شکوفا شود. آخرین مدرسه مسکونی تنها در سال 1996 و 1997 بسته شد: مدرسه مسکونی گوردون در Punnichy، Sask. و سالن کیوالیق در ورودی رنکین.

محتوای مقاله

یک قانون فدرال در سال 1879 مقرر کرد که 1 ژوئیه یک تعطیلات قانونی است، “سالگرد کنفدراسیون”، که بعدها “روز سلطنت” نامیده شد. امروز روز کاناداست.

در سال‌های اخیر، بسیاری در روز اول ژوئیه پیراهن‌های نارنجی پوشیده‌اند تا به 150000 کودک بومی که به زور از خانواده‌هایشان حذف شده و به مدارس هند منتقل شده‌اند، احترام بگذارند. هزاران کودک محلی جان باختند و بسیاری در گورهای بی نشان دفن شدند. به عنوان مردم بومی، ما هنوز هم تاثیر سیستم مدارس شبانه روزی هند را احساس می کنیم و با بی عدالتی های زیادی دست و پنجه نرم می کنیم.

به عنوان نوه یکی از بازماندگان مدارس هندی اسپانیا؛ پسر یک بازمانده از دهه شصت اسکوپ. و از نوادگان رئیس میشل باتیس، اولین رئیس شناخته شده ملت اول ماتاچوان و امضاکننده پیمان جیمز بی (پیمان شماره 9). من این را مدیون خون خود هستم که در مورد آن صحبت کنم.

بسیاری از مردم بومی هرگز با هویت خود به عنوان “کانادایی” کنار نمی آیند، زیرا این بدان معناست که آنها جذب یا تسخیر شده اند، و ما مردم تسخیر شده نیستیم و ملت های ما نیز چنین نیستند. من کانادایی نیستم. من Anishnaabe هستم، ملتی که از زمان های بسیار قدیم در این قسمت از جهان بوده است. ما هنوز خیلی اینجا هستیم.

محتوای مقاله

من Anishnaabe هستم، ملتی که از زمان های بسیار قدیم در این قسمت از جهان بوده است. ما هنوز خیلی اینجا هستیم.

من امیدوارم که بتوانیم 1 ژوئیه را به یک روز ملی یادبود و اقدام مستمر برای کسانی که در مدارس مسکونی هندی کانادا و مدارس روزانه هندی شرکت کردند، تغییر دهیم. برای آن دسته از کودکان بومی که به زور بازداشت شده و به سیستم رفاه کودکان مجبور شده اند. برای مردم بومی که یا ناپدید شدند یا کشته شدند. و برای نیاکان ما که گذشتند و همچنین برای کسانی که جنگیدند تا زنده بمانیم.

من همچنین امیدوارم که این روز بتواند تبدیل به چیزی شود که در آن ملل بومی با احترام به رسمیت شناخته شوند و به دلیل فردیت، منحصر به فرد بودن، فرهنگ‌های متنوع و اصالتشان تجلیل شود – برخلاف رویکردی همه‌بومی که ما را در یک گروه یا سه گروه از ملل اول متحد می‌کند. اینویت و متیس. بیش از 630 جامعه ملل اول در به اصطلاح کانادا وجود دارد که بیش از 50 ملت و 50 زبان بومی را نمایندگی می کنند. فرض اینکه ما همه یکسان هستیم، مسئله بزرگی است که بسیاری از کانادایی ها باید آن را درک کنند و خود را در مورد آن آموزش دهند.

یادگیری بیشتر مستلزم تمرکز بر اعمال واقعی و ملموس حقیقت و آشتی با ملت ها و گروه های فردی است. این همچنین شامل از بین بردن موانعی است که بومیان با آن روبرو بوده اند، مانند تطبیق با هویت ظالمانه «کانادایی»، خواه استانی یا ملی. بخش بزرگی از آن، داشتن سیستم‌های شناسایی است که به‌خوبی به ملت‌ها، هویت‌ها و حاکمیت فردی ما در مقیاس بزرگ‌تر احترام می‌گذارد.

محتوای مقاله

وقتی به کلمه “کانادا” فکر می کنید، به این فکر کنید که چگونه از کلمه “کاناتا” به معنای “روستا” یا “سکونتگاه” آمده است. هر یک از افراد در یک روستا مسئولیت نگهداری را داشتند و همه در روستا برای بقا با هم کار می کردند. ابتدا شهرک نشینان به سرعت با این امر مخالفت کردند، همانطور که دولت های آنها با موافقت نامه ها و معاهدات خود مخالفت کردند. این اقدامات علیه ملل بومی جزیره لاک پشت اثرات وحشتناکی بر جای گذاشت که هنوز هم احساس می شود و بسیاری از ما هنوز در حال شفا از آن هستیم.

ما بر سر دوراهی قرار داریم که می توانیم آینده بهتری را با هم بسازیم. این کار با اولویت بندی اجرای همه «دعوت به اقدام» 94 کمیسیون حقیقت و آشتی آغاز می شود. بر اساس به‌روزرسانی وضعیت رضایت در سال 2023، سال 2024 نه سال از انتشار فراخوان‌های 94 می‌گذرد، اما صفر در سال 2023 تکمیل شد و هنوز 81 مورد باقی مانده است که تکمیل شود.

همانطور که گفته شد، در نظر بگیرید که به عنوان یک فرد می توانید چه کاری انجام دهید تا متحد ملت های بومی در منطقه خود باشید، و مسئولیت های شما به عنوان فردی که یا یک مهاجر مستقیم یا یک مهاجر بین نسلی در جزیره لاک پشت است، چیست.

محتوای مقاله

برای اینکه مسیر حقیقت و آشتی وجود داشته باشد، حقیقت باید شنیده شود، درک شود، حمایت شود، پذیرفته شود و برای نسل های آینده گفته شود، حتی اگر ناراحت کننده باشد. ما هنوز در جایی هستیم که بسیاری از حقایق محلی در تلاش برای شنیدن هستند و هر چقدر که طول بکشد طول می کشد. هنگامی که حقایق شنیده و دیده می شوند، آشتی می تواند چیزی فراتر از یک راه حل موقتی باشد که فقط در کلمات گفته شود یا پشت سر گذاشته شود. می تواند به عنوان یک اولویت دائمی برآورده شود. این باید مبنایی برای حرکت رو به جلو و ایجاد فردایی بهتر باشد.

کودی پرسلیک هنرمند اتاوا که با نام هنری شناخته می شود کودی کایوتیک هنرمند برنده جوایز و سخنران انگیزشی است و همچنین بنیانگذار Before Contact Clothing است.

محتوای مقاله