در اینجا چگونگی اصلاح یک فرهنگ سیاسی سمی است

محتوای مقاله

تلاش برای ترور رئیس جمهور سابق ترامپ باعث می شود که لفاظی های “خشونت سیاسی” در ایالات متحده کاهش یابد.

جالب اینجاست که در زمانی اتفاق می‌افتد که سمیت در سیاست در اینجا در کانادا، البته در زمینه‌ای کمی متفاوت، در کانون توجه قرار گرفته است.

اخیراً، گروهی از نمایندگان مجلس و سناتورها در انجمن پارلمانی فمینیست کانادا (CAFP) کمپین تعهدی را راه اندازی کردند و از همکاران خود خواستند که “آزار و اذیت را فریاد بزنند” و موافقت کنند که به جای “حملات شخصی” در “مناظره محترمانه” شرکت کنند. به عبارت دیگر، متمدنانه رفتار کند.

محتوای مقاله

سناتور ماریلو مک‌فدران از همکارانش خواست که بپرسند: “چگونه می‌توانیم به‌عنوان نمایندگان پارلمان مسئولیت شخصی بیشتری در قبال محیط رو به وخامتی که در آن فعالیت می‌کنیم بپذیریم؟”

همه ما شخصاً مسئول رفتار خود هستیم. با این حال، سطح هشدار دهنده خصومت، وعده مدنیت را ضروری می کرد.

در ماه مه، پام داموف، نماینده لیبرال، اعلام کرد که دیگر در انتخابات بعدی شرکت نخواهد کرد. او زن ستیزی، گفتگوهای بی احترامی در سیاست و تهدیدهای جانی را تجربه کرد. در طول یک نظرسنجی خروجی در سامارا، کاترین مک کنا، وزیر سابق کابینه اظهار داشت: “اگر چیزی بگویید، یک شاخه کوچک اشتباه، ناگهان یک تبلیغ حمله است.”

آیا تعجب آور است که این ابتکار از سوی زنان نشأت می گیرد؟ فرهنگ‌پذیری زنان به ادب پاداش می‌دهد، حتی بر آن پافشاری می‌کند، بنابراین زنان احتمالاً با انتظار زندگی و مسئولیت‌پذیری در زمان غیبت، زندگی را پشت سر می‌گذارند.

کانادا از نظر درصد زنان تنها در میان پارلمان های ملی رتبه 65 را دارد، بنابراین آیا کسی به طور جدی این سوال را مطرح می کند که آیا زنان یا پارلمان نیاز به تغییر دارند؟ ما به نمایندگی برابر از نظر جنسیتی نیاز داریم، همانطور که در کل به تنوع نیاز داریم تا جمعیت خود را منعکس کند.

محتوای مقاله

با نگاهی فراتر از مسئولیت شخصی، آیا می توان مدنیت را به طور فعال ترویج کرد؟

نمایندگان مجلس، مانند همه ما، رفتار خود را با توجه به انگیزه های از پیش موجود تطبیق می دهند. در یک محل کار سمی، ممکن است با هنجارهای ظریف یا آشکار مواجه شده باشید که شامل خنجر زدن به پشت، تضعیف دیگران، احتکار اعتبار و برتری است.

با تشدید وضعیت، ما قطبی‌سازی را افزایش داده‌ایم که اکنون یکی از مهم‌ترین چالش‌های دموکراسی است.

اما برخی از دموکراسی‌ها در مدیریت تعارض بهتر از سایرین عمل می‌کنند – آنهایی که دارای نهادهایی هستند که برای انجام این کار طراحی شده‌اند. آرنت لایفارت، محقق دموکراسی، این دموکراسی‌های اجماع را در مقابل «دموکراسی‌های اکثریتی» می‌نامد. اولی شامل همه گروه‌های اجتماعی از طریق مکانیسم‌هایی مانند فدرالیسم و ​​احزاب متعدد، که قبلاً داریم، و نمایندگی تناسبی، که نداریم. از این نظر مهم، کانادا یک دموکراسی اکثریتی است و مشکل در همین جاست.

مطالعاتی که دو قطبی‌سازی را در دموکراسی‌های اجماع و اکثریتی مقایسه می‌کنند، نشان می‌دهند که دموکراسی دوم، با دادن قدرت نامتناسب به اکثریت‌های حاکم، باعث تضاد و مخالفت در میان محرومان می‌شود. تحقیق واضح است: نمایندگی تناسبی قطبی شدن موضوع و هویت محور را تعدیل می کند.

محتوای مقاله

در دموکراسی‌های با نمایندگی تناسبی، که در آن دولت‌های ائتلافی معمول هستند و اغلب از طیف سیاسی عبور می‌کنند، شهروندان نسبت به احزابی که در 15 سال گذشته در ائتلاف با حزب مورد نظرشان در ائتلاف با حزب مورد نظرشان رای نداده‌اند احساس گرمی بیشتری می‌کنند. این احزاب از نظر ایدئولوژیک بسیار از هم فاصله دارند.

در نیوزیلند که در سال 1996 نمایندگی تناسبی را پذیرفت، نمایندگی تناسبی نیز به کاهش سطح لفاظی های سمی در پارلمان کمک کرده است.

گزارش mydemocracy.ca در سال 2017 نشان داد که 70 درصد از پاسخ دهندگان طرفدار سیستمی هستند که در آن چندین طرف باید به طور جمعی قبل از تصمیم گیری به توافق برسند.

در نظام انتخاباتی کنونی ما، بازیگران سیاسی که خود را «اپوزیسیون» یکدیگر تعریف می‌کنند، هر روز برای کسب قدرت و موقعیت مبارزه می‌کنند. نمایندگان مجلس، سناتورها و دیگرانی که برای احزاب سیاسی کار می‌کنند، در واقع با کمک‌های مالی و کمک‌های مالی رسانه‌های اجتماعی، برای رفتاری که زیربنای یک محیط سمی است، پاداش می‌گیرند.

در جایی که سهم بیشتری از انتخاب رای دهندگان وجود دارد، نمایندگان کمتر منتخب جناح های خود را به عنوان “اپوزیسیون” در نظر می گیرند، جایی که، جای تعجب نیست، آنها به شیوه های غیر متمدنانه مانند فریاد زدن، تک تیراندازی، نمایش، توهین، دو برابر کردن پیام های “ما در برابر آنها” متوسل می شوند. و مقصر دانستن طرف مقابل (یا رهبر) برای هر چیزی و همه چیز.

محتوای مقاله

پس بله، امیدی هست.

در ماه فوریه، 101 نماینده از همه احزاب، از جمله 39 نماینده لیبرال و سه محافظه‌کار، به پیشنهاد لیزا ماری بارون، نماینده مجلس برای تشکیل مجمع ملی شهروندان غیرحزبی و مستقل برای اصلاحات انتخاباتی، رأی مثبت دادند. مجامع مدنی ابزاری برای مبادله موضوعات حزبی تحریک آمیز به نفع گفت و گوی متفکرانه و محترمانه است.

آیا می توانیم با این واقعیت روبرو شویم که مسمومیت مجلس ما فراتر از گروهی از افراد با عدم کنترل نفس و تمایل به کینه توزی است؟ اگر چنین است، می‌توانیم نهادهای خود را برای تشویق مشارکت، همکاری و مدنیت تغییر دهیم. در غیر این صورت، انتخاب‌های ما ممکن است به مواردی محدود شود که فقط اوضاع را بدتر می‌کند.

جویس هال یک مربی بازنشسته کالج اجتماعی و حامی دیرینه نمایندگی تناسبی است. آنیتا نیکرسون مدیر اجرایی Fair Vote Canada است

محتوای مقاله