چرا ما سالگرد عزیزان درگذشته را جشن می گیریم | نظر

محتوای مقاله

غم و اندوه چه خوب است جز اینکه به ما یادآوری کند که عزیزانمان دیگر در جمع ما نیستند. واقعا غم و اندوه هرگز از بین نمی رود. در پشت ذهن ما نهفته است و وقتی توسط یک لحظه، احساس یا حادثه تحریک می شود، دوباره به ما سر می زند تا از دست دادن خود را به ما یادآوری کند.

دوست ناخواسته؛ دردناک و بسیار واقعی است ما یاد می گیریم که با آن زندگی کنیم و هر کس با اندوه متفاوت برخورد می کند. هیچ قطب نمای خوبی وجود ندارد که ما را از طریق آن راهنمایی کند. ما فقط یاد می گیریم بدون آن شخص خاص، یک روز تنهایی کنار بیاییم.

محتوای مقاله

کتاب‌ها، فیلم‌ها و توصیه‌های اندوه می‌توانند ابزار مفیدی برای درک پیچیدگی‌های غم باشند و در برخی موارد کمک می‌کنند. اما این تمرین‌ها راه‌حل‌های موقتی برای مقابله با ضرر هستند، زیرا در نهایت هرگز آنچه از دست رفته را برنمی‌گردانند.

نویسنده جوآن دیدیون در کتاب خود، سال تفکر جادویی، به مناسبت مرگ همسرش، آن را به بهترین وجه اینطور خلاصه کرد: «می‌دانم چرا سعی می‌کنیم مردگان را زنده نگه داریم. ما سعی می کنیم آنها را زنده نگه داریم تا آنها را با خود نگه داریم.

کاملا درسته. ما هرگز نمی توانیم واقعاً کسی را که خیلی جوان یا غم انگیز از دست داده ایم رها کنیم. بله، بدن فیزیکی آنها ممکن است دیگر روی زمین نباشد، اما ما از این که می دانیم روح آنها هنوز با ما است، آرامش داریم.

این ما را به این سوال می رساند که چگونه می توان با سالگرد مرگ یک عزیز روبرو شد. آیا به نوعی لازم است که یک سال، پنج سال یا حتی 10 سال از مرگ یک نفر گذشت؟ و چرا این کار را انجام می دهیم؟ آیا ما از قبل هر روز با اندوه زندگی نمی کنیم؟ آیا باید درد یک سالگرد معین را بیشتر بپذیریم؟

با نزدیک شدن به دهمین سالگرد مرگ همسرم جینا، با این معضل دست و پنجه نرم کردم. او در 17 ژوئن 2014، تنها شش هفته پس از تشخیص نوع نادر سرطان که به کبدش سرایت کرده بود، درگذشت. او 56 ساله بود و در آستانه بازنشستگی از کتابخانه عمومی اتاوا بود.

محتوای مقاله

دو ماه پس از مرگش در مورد جینا در شهروند نوشتم درباره زندگی و ازدواج شگفت انگیزمان صحبت کردم و اینکه چگونه در روزهای باقیمانده او تلاش کردم تا با شیمی درمانی و آگاهی از اینکه زمانش کم است خداحافظی کنم.

تصمیم گرفتم جینا را با یک مراسم یادبود در 17 ژوئن در کلیسای سنت آنتونی، جایی که با هم ازدواج کردیم، گرامی بدارم. برای من و خانواده ام مهم بود که سالگرد درگذشت او را با مراسم عشای ربانی جشن بگیریم. ما بعد از آن با خانواده و دوستان جمع خواهیم شد تا او را به یاد آوریم.

جینا یک فرد خاص در زندگی ما بود و با گرمی، لطف و مهربانی خود بسیاری را تحت تأثیر قرار داد. خانواده ما یاد گرفته اند که با فقدان کنار بیایند، اما ما به شدت دلتنگ او هستیم. زندگی ما مثل هم نیست.

الیزابت کوبلر راس، روانپزشک و نویسنده، می نویسد: «واقعیت این است که شما برای همیشه غمگین خواهید شد… شما در اطراف فقدانی که متحمل شده اید، شفا خواهید یافت و بازسازی خواهید کرد. تو دوباره کامل خواهی بود، اما هرگز مثل سابق نخواهی بود. لازم نیست شما همان باشید، و نه می خواهید که باشید.

ما می دانیم که مرگ کسی که دوستش داریم یک رویداد تغییر دهنده زندگی است. و با گذشت سالها، لازم دیدم که مکث کنم و جینا را به بهترین شکل ممکن تصدیق کنم.

محتوای مقاله

در این 10 سال از مرگ او اتفاقات زیادی افتاده است. من پس از 38 سال در The Citizen بازنشسته شدم. خانواده ما 20000 دلار برای بنیاد کبد کانادایی در جشن بزرگداشت جینا جمع آوری کردند. در تعطیلات نزدیک بود غرق شوم و نه روز را در یک بیمارستان ایتالیا گذراندم. یک نوه جدید وارد خانواده شد. ما روزهای تاریک کووید را گذراندیم. مادر 94 ساله من در سال 2021 درگذشت. و خواهر مادرم دو سال بعد فوت کردند.

من به محله قدیمی خود در ایتالیای کوچک بازگشتم، زندگی جدیدی را در اینجا شروع کردم، سفرهای زیادی کردم، فیلمنامه یک فیلم کریسمس را نوشتم، چند دوست را در راه از دست دادم، دوستی های جدیدی برقرار کردم و به بهترین شکل ممکن ادامه دادم. بدون جینا

زندگی کوتاه است اما یک چیزی که آموخته ام این است که برای امروز زندگی می کنم و برای فردا دعا می کنم.

تونی لوفارو خبرنگار سابق شهروند اتاوا است. او و جینا 33 سال با هم ازدواج کردند.

محتوای مقاله