“آنطور که این بچه ها از یکدیگر مراقبت می کنند، من هرگز چنین چیزی ندیده ام”
محتوای مقاله
درو اونیل انتظار داشت یکشنبه او کسل کننده باشد. اما 30 دقیقه از روز کاری خود، او پیامی دریافت کرد: پنج نفر دیگر از جاسپر می خواستند به یاد شهر محبوبشان جوهر بنویسند.
روز قبل، اونیل که یک سالن خالکوبی در برنت‌وود را اداره می‌کند، دو مشتری را پذیرفت که می‌خواستند به شهر با ارزشی که در آتش سوزی جنگلی ویران شده بود احترام بگذارند. اونیل که خرابی های ناشی از آتش سوزی را در شبکه های اجتماعی دیده بود، غذا سفارش داد و نیم بها را از دو مشتری گرفت.
تبلیغات 2
محتوای مقاله
روز بعد، گروهی از مردان جوان 20 ساله به داخل فروشگاه شلوغ شدند و مشتاق بودند که شهر خود را بر روی بدن خود احیا کنند. اونیل گفت که غم و اندوه و عشق آنها را فرا گرفته است.
او می‌گوید: «آنطور که این بچه‌ها از یکدیگر مراقبت می‌کنند، من هرگز چنین چیزی ندیده‌ام.
از آن زمان، مشتریان بی وقفه به سالن او سرازیر شده اند. متئو گوتیرز روی یک کاناپه دراز دراز کشیده بود و بازویش به پهلو بود. گوتیرز که در رشته تغذیه در نوا اسکوشیا تحصیل کرده بود، تابستان ها به عنوان سرآشپز در رستورانی در جاسپر کار می کرد.
او گفت: «در دو سال گذشته می‌دانستم که حداقل برای یکی دو تابستان قرار است از غرب بیرون بیایم.
وقتی وارد شد، از مناظر بکر اطراف شهر شگفت زده شد.
او گفت: “من عاشق برف هستم، بله، بنابراین فقط می دانم که می توانم از خانه ام بیرون بروم و با نورهای کوچک به ده ها کوه مختلف پوشیده از برف نگاه کنم.”
توسط ویراستاران توصیه شده است
-
“هر جاسپریت می خواهد به خانه برود”: زندگی هایی که در روزهای پس از تخلیه جاسپر باقی مانده اند
-
“جاسپر جایی بود که ما زندگی مشترکمان را شروع کردیم”: خاطرات زن و شوهر از کلیسای ویران شده در آتش سوزی
شروع تجربه تابستانی او در شهر کند بود. اما کم کم دوستانی پیدا کرد که یک عمر به یادشان خواهد ماند.
تبلیغات 3
محتوای مقاله
من با سرآشپزم که او هم اهل مکزیک است بسیار صمیمی شدم. ما در یک خانه زندگی می کردیم.»
جاسپر یک شهر بسیار توریستی است، اما همچنین دارای یک جامعه محلی فشرده است.
گوتیرز در حال چرت زدن است که تلفنش زنگ می خورد. دوستش او را از خواب بیدار کرد و او را وادار کرد تا چمدان را ببندد. هم اتاقی های او باور نداشتند، با این فرض که هیچ چیز از سیگنال محقق نمی شود. اما او هنوز هم برای دو روز یک چمدان، لباس و وسایل بسته بندی کرد و معتقد بود که برمی گردد.
او با دوچرخه در سراسر شهر پوشیده از دود تا خانه دوستش رفت، امیدوار بود که آینده شهر آنقدرها که به نظر می رسید آخرالزمانی نباشد. به زودی او و دوستانش راهی کلگری شدند.
گوتیرز همیشه می خواست خالکوبی کند، اما هرگز در طراحی زیاد اهمیت نداشت. وقتی شنید که شهری که یک عمر خاطرات را برای او به ارمغان آورده بود – که نگرش او را به زندگی تغییر داده بود – توسط آتش سوزی ویران شده است، تصمیم گرفت دست خود را به یاد آن بنویسد.
گوتیرز گفت: «وقتی درو طرح را روی بازوی من گذاشت، می دانستم که قطعاً این را می خواهم.
محتوای مقاله