تایپ کردن هوش مصنوعی را هدر ندهید | نظر

محتوای مقاله

ای کاش می‌توانستم از هوش مصنوعی (AI) برای کارهای عملی استفاده کنم: بخواهم کمد اتاقم را دوباره سازماندهی کند یا کثیفی‌های سرسخت را از راه پله‌های چوبی قدیمی‌ام پاک کند. من دوست دارم ببینم که او تومورهای مغزی را بدون دست زدن به جمجمه بیمار از بین می برد و اقیانوس های ما را سم زدایی می کند. با فهرست نیازهای ما که همیشه در حال رشد است، هوش مصنوعی آینده روشنی دارد – به جز در نوشتن.

درست است. مهمانی تمام شد، مردم

محتوای مقاله

مقدار زمان، انرژی و پولی که برای هوش مصنوعی مولد به عنوان ابزار نوشتن صرف می شود، خیره کننده است. چرا منابعی را برای حذف توانایی انسان برای تفکر و نوشتن سرمایه گذاری می کنیم؟ به نظر می رسد دلیل آن این است که هوش مصنوعی را وادار کنیم تا در کنار انسان ها کار کند تا ما را بهره وری بیشتر کند: ناراحتی که نشان می دهد انسان ها باید به همان سرعتی که ربات های کنارشان هستند کار کنند. نوشتن یک مهارت عالی است که برای خوب و موثر بودن آن نیاز به تمرین روزانه دارد. مثل دوچرخه سواری نیست. در حالی که هیچ کاری نمی توان در مورد ChatGPT و موارد مشابه انجام داد، حداقل، کارفرمایان باید از تحمیل ابزارهایی که مغز کارگرانشان را تخلیه می کنند، دست بردارند.

در آموزش عالی اوضاع بهتر نیست. من اخیراً به پادکستی گوش دادم که در آن با یکی از رشته های اقتصاد دانشگاه تورنتو در مورد استفاده از ChatGPT به عنوان کمک آموزشی مصاحبه شد. به گفته این دانش آموز، کتاب های درسی تعیین شده به اندازه کافی کار خوبی برای توضیح واضح مفاهیم ندارند. بنابراین او از ربات می‌خواهد که آنها را طوری برایش بنویسد که انگار 15 سال دارد. وقتی از او پرسیدند چند بار این کار را انجام می دهد، هر بار که کتاب هایش را برای مطالعه باز می کند، پاسخ می دهد.

این کتب دانشگاهی در یک سطح نوشته شده است. به عبارت دیگر، زبان مورد استفاده متناسب با زبان و توانایی های تحصیلی دانش آموز طراحی شده است. من رشته اقتصاد نیستم، اما چند دوره سال اول در اقتصاد کلان و اقتصاد خرد گذراندم. در واقع، گاهی اوقات درک موضوع مشکل بود، اما زبان هرگز مشکلی نداشت. اگر سوالی داشتیم از معلمان خود می پرسیدیم. البته این قبل از استفاده گسترده از ایمیل بود.

محتوای مقاله

جلوی دفتر اساتیدمان در صف ایستادیم به این امید که تا قبل از پایان وقت اداری بتوانند از ما پذیرایی کنند. ما از این مبادلات خیلی بردیم. اساساً ما این اعتماد به نفس را ایجاد کردیم که به یک فرد تحصیلکرده، حتی گاهی اوقات متخصص در زمینه خود نزدیک شویم و توضیحات او را دریافت کنیم. این به عنوان یک واحد یادگیری اصلی عمل کرد، به ویژه به ما آموزش داد تا با افراد واجد شرایط تعامل داشته باشیم و دانش را جستجو کنیم.

پس چرا اجازه می‌دهیم جوانانمان در یک زندگی کسل‌کننده و قهقرایی فکری فرو بروند؟

سال گذشته، انتاریو از طرحی برای تقویت مهارت‌های سواد و حسابداری رونمایی کرد. این استان که به درستی آن را یک برنامه بازگشت به اصول می نامد، بیش از 100 میلیون دلار برای کمک به دانش آموزان خود برای خواندن و نوشتن بهتر سرمایه گذاری کرده است. ممنون، اما چطور اینقدر پایین افتادیم؟

فناوری می تواند یک دلیل بزرگ باشد. نرخ کلی سواد در کانادا رو به کاهش است و خود کانادایی ها نیز متوجه این موضوع شده اند و خواهان تغییر هستند. بر اساس نظرسنجی اخیر توسط Pollara Strategic Insights، “نه نفر از هر ده کانادایی معتقدند که بهبود سطح سواد باعث بهبود استاندارد زندگی کانادایی ها (92٪) و کمک به جامعه ای مرفه تر (93٪) می شود.

محتوای مقاله

توانایی نه تنها خواندن و نوشتن، بلکه در پردازش، تجزیه و تحلیل و ترکیب اطلاعات نیز کاهش می یابد. این اساسی است.

من ممکن است به خوبی رمان نویسان قرن نوزدهم و بیستم ننویسم، اما قصد دارم تلاش کنم. به طرز عجیبی، آنها می توانستند فوق العاده خوب بنویسند – بدون کمک. همه باید این فرصت را داشته باشند که از ذهن خود برای ایجاد نسخه یا نثر جذاب برای خود یا کسب و کاری که به رشد آن کمک می کنند استفاده کنند. این را از دست ندهیم.

مطمئناً هوش مصنوعی ماهی های بزرگ تری برای سرخ کردن دارد.

فاطمه ریزو نویسنده ساکن مونترال و بنیانگذار Blossom Street Journal است.

محتوای مقاله